Kijk dan toch, kijk eens naar haar... Hoe vaak hebben we dat wel niet over en weer tegen elkaar gezegd. Onze dochter kon dwars door ons heen kijken, alsof we werden gehypnotiseerd door haar. Alle zorg en ellende even vergeten en verdrinken in haar ogen die alleen maar puur “liefde” uitstralen. Met een zachte, vrolijke en ietwat “eigenwijze brutale” blik waarvan wij nog steeds zeggen: als ze gewoon een gezond meisje was geweest hadden we onze handen vol aan haar. Maar ook een blik die zo volwassen was, alsof ze ons helemaal door had. Deze blik gaf ze ook aan andere mensen, familie, vrienden, bekenden, zelfs aan voorbijgangers.. we kregen dan altijd de opmerking: We hebben een klik! Zo mooi dat ze dat in haar had. Mensen even weghalen uit hun dagelijkse sleur en een glimlach op het gezicht laten toveren, dat kon ze als de beste. Fien was ernstig meervoudig beperkt. Eigenlijk zou je denken dat ze geen besef had van het moment of haar omgeving. Maar het leek wel of ze alles nauwlettend in de gaten hield. Huilde er ergens een kind, dan zette zij meteen haar grootste schaterlach op. Wij noemden het ook wel gewoon: “uitlachen” Verklaar ons maar voor gek hoor, haha.. en natuurlijk zien wij het allermooiste en beste van ons kind zoals elke andere ouder dat ook zal beamen. Maar het blijven voor ons bijzondere herinneringen.
